Uros en Amantani.

31-10-2015.
Vandaag vertrekken we met een riksja (ik wist niet dat deze in Peru waren), naar de boot waarmee we allereerst, naar de Uros eilanden gaan varen. Deze eilanden liggen in het Titicaca meer. De riksja's staan voor de deur van het hotel geparkeerd, instappen, en we vertrekken. Het wordt een soort dodemansrit want iedereen rijdt daar zonder te kijken. We worden bijna gemangeld, als een auto ineens linksaf slaat alsof wij er niet zijn. We kunnen niet tot de haven, het laatste stukje mogen we lopend doen naar de boot. Op de boot blijkt dat de grote hoogte steeds meer slachtoffers is gaan eisen, je zou haast denken dat we met "de Zonnebloem"uit varen gaan, er blijkt dat er een enorme reisapotheek is geslikt, tegen hoogteziekte, zeeziekte en andere kwaaltjes. We varen richting Uros, door de rietvelden die zich in het meer bevinden, we komen bij een brede strook water in het riet, en zien dan allerlei rieten huisjes, met uitkijktorentjes, gebouwd op drijvende rieten bodems, met leuke rieten boten er voor geparkeerd. We varen naar een van die rieten eilandjes, en worden daar afgezet. Te gek, je staat op een constant bewegende vloer van riet, zonder natte voeten te krijgen. Als je gaat lopen lijkt het alsof je dronken bent. We worden in een kring geplaatst op een boomstam van riet, en krijgen uitleg hoe de eilandjes worden gemaakt, en hoe en waarvan de mensen leven. Daarna mogen we over het eiland lopen, alles bekijken, en je mag vrijuit iedereen van de familie fotograferen, en je kan natuurlijk souvenirs kopen. Na verloop van tijd moeten we weer gaan, en ik heb gekozen om me met het rieten bootje, geroeid door twee dames van de familie, naar de volgende stop om koffie te drinken, te laten brengen. Ook dat is natuurlijk zo'n rieten eilandje, alles is gebaseerd op riet. Na de koffiestop varen we met onze normale boot naar het eiland Amantani, dit duurt nog zo'n drieënhalf uur voor we arriveren. Als we dan eindelijk aankomen, worden we door de dames waarbij we gaan logeren opgewacht. We lopen mee naar boven, want daar is het dorp, er is natuurlijk geen huisje laag op het eiland gebouwd. Ik kan me niet meer herinneren normaal te hebben geademd, nadat we de 3000 meter grens zijn gepasseerd. En nu moeten we weer 200 meter omhoog lopen, hijgend en puffend achter de dames aan. Het meer en Puno liggen op 3810 meter, dus 200 meter omhoog en we zitten weer boven de 4000 meter, gelijk zoals de afgelopen 3 dagen. We worden verdeeld over de vier dames, en ja hoor, weer 100 meter omhoog ploeteren. Ik wordt ingedeeld met een andere man, zodat de dames een kamer alleen hebben. Wat blijkt wij hebben de enige logeerkamer op het eiland met een douche en een toilet. De reisleidster komt melden dat er voor een van ons nog een kamer alleen vrij is, en is stomverbaasd dat wij dit weigeren. De dames zijn natuurlijk stiknieuwsgierig, en dat laten we nog maar even zo. Wij hoeven tenminste niet s'nachts op de po, of naar buiten lopen om je behoefte te doen. Het is er s'nachts stervenskoud op die hoogte. We gaan lunchen, en dit wordt klaargemaakt door onze gastvrouw Gladys, soep vooraf, dan gebakken kaas met rijst en een maiskolf. Tijdens de lunch vertellen we waarom we niet van kamer willen wisselen, de dames zijn stik jaloers. Na de lunch, tijd voor ons zelf, overdag met de zon is het warm, en kan je snel verbranden, maar zodra de zon verdwenen is dan is het gelijk koud. Om 16:00 uur moeten we verzamelen op het dorpsplein, en kunnen we kiezen tussen naar "de kroeg" gaan of een berg op te wandelen naar 4800 meter om de zonsondergang te gaan bekijken, het is tevens een test voor het lopen van de Inca Trail. Die loop ik dus niet, en ik kies voor de kroeg. Ik heb geen zin om daar halfdood boven op een berg aan te komen, ik ben nog moe van die driehonderd meter. We zitten lekker in het zonnetje, lurkend aan de cola en de fanta, te wachten tot onze wandelaars terugkeren. De zon verdwijnt en wij gaan in de kroeg zitten, want daar is het nog een beetje warm. Als de lopers zijn teruggekeerd lopen we weer met onze gastfamilie terug naar huis, daar krijgen we ons avondeten, weer soep, en een soort groenteschotel. Nog een bakje koffie, en dan naar bed, want er is verder niets te doen. Snel onder onze 6 dekens, en jezelf warm trappelen om in slaap te kunnen komen. Vandaag een leuke en vreemde belevenis, in een totaal andere wereld, dan je gewend ben.