Bezoek aan het eiland Taquile, en terug naar Puno

01-11-2015.
De lange nacht is eindelijk voorbij, we zijn er om een uur of 8 gisteravond ingedoken, kunnen we aan het ontbijt wat onze gastvrouw Gladys heeft klaargemaakt. We krijgen een soort hartige appelflappen zonder appel (best lekker}, en ze bakt pannenkoeken voor ons, en een bakje koffie. Na het ontbijt, is het tijd om te vertrekken, we pakken de spullen bij elkaar, en lopen de helling af, Gladys neemt nu de korte weg, steil door het veld naar beneden. De boot ligt al klaar, we nemen afscheid van Gladys, en de andere Mammacita's, en stappen in de boot. We varen naar het eiland Taquile, het geboorte eiland van onze gids Felicio. Na anderhalf uur varen bereiken we de haven, daar mogen we weer kiezen, een wandeling van ongeveer een uur met uitleg van de gids, of met de boot meegaan, en in de volgende haven, naar de lunch in het dorp lopen. Ik kies deze keer voor de wandeling, ik voel me goed, en het is mooi weer. Het eerste stukje is best steil, maar daarna is het glooiend. De gids maakt regelmatig stops en verteld over de leefgewoontes van de mensen op Taquile. We maken de wandeling af, en komen op het dorpsplein, met het stadhuis en de kerk, en wat winkeltjes, met de normale gebreide spullen die je overal in Peru ziet. Een gewoonte op het eiland is, dat de vrouwen de wol spinnen en de mannen breien. Normaal zou het plein vol zitten met breiende mannen, maar het is nu zondag en ook Allerheiligen, dus dubbele feestdag, en geen breiende man te zien. We lopen naar het restaurant waar we de lunch gaan nuttigen, met uitzicht over het eiland. De lunch is smakelijk, en na afloop moeten we weer naar de boot. Het pad naar de boot is ontzettend steil, en ik ben blij dat ik de wandeling heb gedaan, dit pad naar boven had ik nooit tegenop gekomen met die ijle lucht. Het is best zwaar naar beneden lopen, en al gauw voel je je knieën en kuiten. Terwijl we naar beneden lopen komen de lokale mensen als pakezels naar boven met kratten bier op hun rug, of andere voorraden die het eiland nodig heeft, en per boot uit Puno wordt aangeleverd. Je schaamt je wel, ik had deze weg nog niet kunnen lopen met alleen een fototoestel om mijn nek, en opa loopt omhoog met kratten cola. We komen weer bij de boot, en gaan op weg naar Puno, nog zo'n drieënhalf uur varen. In Puno aangekomen moeten we een stukje lopen naar de bus waarmee we naar het hotel gebracht worden, hetzelfde hotel als waar we waren toen we eergisteren in Puno verbleven, en dezelfde kamer waar de koffer staat, die ik niet had meegenomen. We gaan nog wat voorraden inslaan, en voor weer een lange reisdag naar Cusco. Nu nog het avondeten, en dan is de dag weer voorbij. De afgelopen twee dagen waren heel leuk, en het was heel bijzonder om een stap terug in de tijd te maken, om mee te maken hoe mensen op een andere manier leven.